Fragment tekstu poświęconego technikom i metodom psychodiagnostyki wizualnej.
Autor — Andriej Safronow
Znaczenie praktyki
Psychodiagnostyka wizualna jest to umiejętność dostrzegania cech psychiki osoby na podstawie zewnętrznych znaków.
Co ma na celu ta zdolność? Poprawi każdą komunikację i przyspieszy rozwój różnych subtelnych zdolności „siddhi”.
Podstawowa zasada, na której opiera się psychodiagnostyka wizualna: psychika człowieka jest rzutowana na ciało fizyczne. Ciało fizyczne można obserwować, w przeciwieństwie do psychiki, której nie widać.
Przyglądając się ciału fizycznemu, analizując jego parametry, możemy wyciągnąć wnioski o stanie psychicznym człowieka, zarówno globalnym, jak i lokalnym, momentalnym. Dostrzeżenie cech psychologicznych i osobowościowych osoby, jej stanu psychicznego przed rozpoczęciem komunikacji lub w trakcie jej trwania, jest niezbędne do stwierdzenia, czy komunikacja przebiega we właściwym dla nas kierunku. Takie jest praktyczne, pragmatyczne znaczenie psychodiagnostyki.
Bardziej abstrakcyjną kwestią jest to, że psychodiagnostyka wizualna jest jednym z najskuteczniejszych kluczy do rozwoju umiejętności widzenia. Im mniej czasu poświęcasz na identyfikację stanu emocjonalnego chłowieka, tym bardziej umiejętność instrumentalna zostaje zastąpiona przez „siddhę”. Z czasem nie jest już konieczne wpatrywanie się w osobę i studiowanie jej postawy i mimiki, aby określić jej cechy charakteru. Zmniejszenie liczby znaków potrzebnych do zrozumienia osoby to rozwój wizji w diagnostyce uzdrowicielskiej.
Umiejętności psychodiagnostyki wizualnej są ciekawe także dlatego, że można je odnieść także do siebie samego. Często trudno jest ludziom dostrzec i uświadomić sobie własne problemy psychiczne, ponieważ uruchamiane są psychiczne mechanizmy obronne – bariery, które nie pozwalają na adekwatną ocenę własnego stanu. Ale ciało fizyczne jest zawsze widoczne. Nie da się jej ukryć przed samym sobą, a patrząc w lustro i stosując schematy diagnostyczne, możemy zauważyć swój prawdziwy stan psychiczny.
Istotna kwestia metodologiczna
Istnieją różne systemy, które próbują rozwijać umiejętności psychodiagnostyki wzrokowej, np. programowanie neurolingwistyczne (NLP). Ale są też pewne niuanse. Z perspektywy jogicznej ten organ ciała subtelnego, który odpowiada za widzenie i jest nazywany „trzecim okiem” ma dwa stany „ha” i „tha”. Podobnie jak prawa i lewa półkula mózgu, jedna odpowiada za analizę, naukowy światopogląd i umiejętność rozkładania złożonych zachowań na elementarne składniki (stan „ha”). Stan „tha” odpowiada za syntetyczne myślenie, stany uczuciowe itp.
Przy rozwijaniu psychodiagnostyki wizualnej nie należy wpadać w jedną ze skrajności, w którą często wpadają osoby uprawiające psychotrening – wychodząc od metody i próbując wyciągać jakieś wnioski poprzez porównywanie schematycznych szczegółów. Ale bez empatii, (czyli bez umiejętności dostrojenia się do stanu każdej osoby), same poszczególne umiejętności elementarne, będą bezużyteczne. Jeśli weźmiesz ogromną liczbę poziomów postrzegania człowieka i spróbujesz je obliczyć swoim umysłem, możesz stać się chory psychicznie. Często nie jest potrzebna kalkulacja ale jest potrzebna empatia tego co odczułaś. Te elementarne składniki są potrzebne, by coś uchwycić, by głębiej poczuć człowieka.
Żaden prosty schemat opisu człowieka nie sprawdzi się, bo człowiek jest istotą hierarchicznie złożoną.
Istnieje hierarchia poziomów psychologicznych, gdzie każdy z nich jest powiązany z pozostałymi, istnieją też różne schematy zgodności. Systemy te istnieją równolegle do siebie, dlatego nie wystarczy zawężać analizy danej osoby tylko do jednego poziomu.
Dla odpowiedniego zrozumienia rozłóżmy te poziomy hierarchicznie. Opanowanie każdego poziomu daje określony zestaw umiejętności diagnostycznych dla danej osoby. Każdy kolejny poziom daje głębsze zrozumienie stanu osoby. Kolejne poziomy są bardziej skomplikowane niż poprzednie, ponieważ istnieje większa ilość szczegółów, które trzeba umieć śledzić. Dlatego zaczniemy od tych prostszych i przejdziemy do głębszych poziomów, od statycznych do bardziej subtelnych i dynamicznych. Zatem, jakie są poziomy hierarchiczne, według których można analizować człowieka? Poziomy te odpowiadają naturalnej naturze człowieka.
ANALIZA KONSTYTUCYJNEGO TYPU CIAŁA
Pierwszy, najprostszy poziom analizy człowieka, to poziom konstytucyjnego typu ciała. Typ konstytucyjny to ogólna budowa ciała fizycznego. Kiedy ludzki zarodek ma tylko kilka komórek, ma trzy warstwy – ektodermę, mezodermę i entodermę. Każda z tych komórek jest dalej budowana: pierwsza buduje tkankę nerwową, druga mięśniową, a trzecia tkanki narządów wewnętrznych. Stosunek rozwoju tych tkanek jest różny u różnych osób w różny sposób. W zależności od stopnia rozwoju każdej z tych tkanek, ludzi można z warunkowo podzielić na trzy typy, nazywane w medycynie i psychologii: typ asteniczny, typ atletyczny, typ pykniczny. Albo inaczej: typ „nerwowy”, typ „mięśniowy” i typ ” pokarmowy”. Same nazwiska mówią za siebie. Trzy centra energetyczne w tradycji chińskiej odpowiadają głowie, sercu i wszystkim organom wewnętrznym.
Czym charakteryzują się poszczególne typy? Typ to sposób, w jaki wyłożone są tkanki człowieka, przede wszystkim układ nerwowy. To właśnie na fizyczny wygląd człowieka nakłada się następnie charakter, inteligencja, kompleksy, wychowanie i postawy.
Ciało jest bazą, fundamentem osobowości. W zależności od tego, jak zbudowany jest fundament, dalsza budowa przebiega w taki czy inny sposób. Owszem, można próbować dać osobie pewnego typu wykształcenie odpowiadające innemu typowi, ale po pierwsze, jest to trudniejsze, a po drugie, nadal będzie istniał podstawowy rdzeń.
Jakie są cechy psychologiczne poszczególnych typów i jak się je diagnozuje?
1. Typ asteniczny
Typ asteniczny jest łatwy do zdiagnozowania. Jest to osoba, która wygląda na wizualnie wyższą niż jest w rzeczywistości – osoba „wyciągnięta do góry”. Zwykle mają cienkie kości, cienką skórę i półprzezroczyste naczynia krwionośne. Często są blade i mają wydłużoną twarz. Jego kąt podmostkowy – ISA jest ostry, mniej niż 90%. Skłonny do działalności umysłowej, i to abstrakcyjnej. Taka osoba zazwyczaj nie jest skłonna do intensywnej komunikacji, gdyż kontakty z ludźmi ich nużą. Ten typ charakteryzuje się zwiększonym zmęczeniem. I nawet jeśli człowiek dorastał z dużym wysiłkiem fizycznym, na przykład, wykonywał pracę fizyczną, nadal ten typ nie charakteryzuje się znacznym wzrostem mięśni, raczej chude ciało, gdzie nawet przy dużej wytrzymałości nie ma wyraźnego rozwoju mięśni. Osoby o typie astenicznym mają tendencję do działań abstrakcyjnych, pewnej schematyzacji postrzegania. Jednak mimo skłonności do aktywności intelektualnej, osoby takie niekoniecznie są intelektualistami. Ponieważ w tym przypadku te typy konstytucyjne określają predyspozycje pomiędzy tymi trzema opcjami. Jeśli człowiek ma predyspozycje do aktywności intelektualnej, ale nie rozwinie się w nim odpowiednia umiejętność, niekoniecznie stanie się intelektualistą.
2. Typ atletyczny lub muskularny
Ten typ to z reguły ludzie o harmonijnej muskulaturze, skłonni są do aktywnej działalności, decyzji podejmowanych siłą woli, intensywnego przemieszczania się przez życie. Osoby te są bardziej emocjonalne niż typ asteniczny, którego emocje raczej nie wychodzą na zewnątrz. Astenicy są raczej skłonni do wewnętrznego odtwarzania stanów emocjonalnych, utknięcia w miejscu itp. Nie lubią intensywnych przejawów emocji, szybko się męczą emocjami.
3.Typ piknikowy lub żołądkowy
Jest to typ człowieka, którego pociąga odpoczynek, relaks. Jeśli przeanalizujemy układ mięśniowy, to astenik będzie miał lekko niedorozwinięty układ mięśniowy, atletyk będzie miał stonowane mięśnie, a osoba o typie piknikowym będzie miała mięśnie pokryte lekką warstwą tłuszczu. Tego typu osobę można by nazwać „osobą-bułka”. Są okrągłe, a ich skóra jest zazwyczaj miękka (w przeciwieństwie do jędrnej skóry typu atletycznego). Taka osoba ciągnie w stronę towarzystwa, w stronę komfortu psychicznego. Ceni sobie przyjemności, szczególnie jedzenie.
Już umiejętność rozróżnienia typów astenicznego, atletycznego i piknikowego pozwala nam powiedzieć coś o osobie: typ atletyczny charakteryzuje się zdecydowanym zachowaniem; typ asteniczny charakteryzuje się „przylepnością”, zmęczeniem, ale intelektualnością; osoba o typie piknikowym jest duszą towarzystwa, skłonna do przywództwa. Jest to baza, na której można zbudować wszystko. Istnieje bardzo prosty sposób na określenie typu konstytucyjnego danej osoby (choć metoda ta, jak każda prosta metoda, nie zawsze się sprawdza): wzrost danej osoby w centymetrach należy podzielić przez jej wagę w kilogramach. Jeśli stosunek ten wynosi 2,5 jest to typ atletyczny, jeśli jest większy niż 2,5 to typ asteniczny, jeśli jest mniejszy niż 2,5 to typ piknikowy. Powyższa klasyfikacja typów sylwetki została opracowana dla mężczyzn. Pewne korekty są wprowadzane dla kobiet. W szczególności, podczas gdy mężczyźni z budową asteniczną mają tendencję do bycia wyższymi niż przeciętnie, kobiety z budową asteniczną mają tendencję do bycia niższymi niż przeciętnie – wariant małej i wątłej kobiety. Kobiety o atletycznym typie mają dobrze rozwiniętą klatkę piersiową i są szersze w ramionach. Kobiety o typie piknikowym charakteryzują się zwiększonymi pokładami tłuszczu, podobnie jak mężczyźni. Skłonność do odkładania się tkanki tłuszczowej, zwłaszcza w starszym wieku, obserwuje się przede wszystkim u osób o budowie piknikowej. Na podstawie wymienionych typów można domyślać się najbardziej prawdopodobnych chorób, które są nieodłącznym elementem danych osób. Jest to najprostsza klasyfikacja, ale jest to mimo wszystko pierwsza rzecz, którą określa się patrząc na człowieka, to jego typ konstytucyjny.
RODZAJE ROZKŁADU ENERGII
Kolejny poziom definicji nazwałem umownie sposobem rozkładu energii w człowieku. Człowiek jest istotą energetyczną. Jego fizyczna budowa jest odzwierciedleniem jego energetycznej budowy. Na tym poziomie po raz pierwszy mamy kontakt z energią. W zależności od sposobu dystrybucji energii można wyróżnić kilka różnych typów. Typy, które mają być opisane, to typy idealne. Typ prawdziwej osoby może być mieszanką tych idealnych typów w pewnych proporcjach.
1. Typ schizoidalny
Pierwszym typem rozkładu energii, który rozpatrzymy, jest typ schizoidalny. Nie należy mylić schizoidalnego typu rozkładu energii ze schizofrenią, gdyż schizofrenia jest chorobą psychiczną, a nie typem. Chociaż w skrajnym ujęciu, typ schizoidalny jest bardziej narażony na schizofrenię niż inny typ. Typ schizoidalny to rozkład energii, w którym większość jest skoncentrowana w głowie. Aktywność umysłowa tego człowieka jest wysoka, ale aktywność jego ciała jest dość niska. Jakby głowa była uwieszona na cienkim patyku, a kończyny wisiały na zawiasach. Człowiek jest cały trochę kanciasty i nie ma prawie żadnej plastyczności. Jest to szczególnie widoczne, gdy taka osoba próbuje tańczyć lub wykonywać jakieś ruchy w sztukach walki: każda część jej ciała porusza się nieco oddzielnie od pozostałych. Dzieje się tak dlatego, że ciało nie jest wystarczająco nasycone energetycznie. Gdyby nie używać terminu „energetyczny”, można by powiedzieć, że człowiek ma niewielką część swojej uwagi przykutej do ciała, większość uwagi przykuta jest do własnych myśli. Jednak myśli przedstawiciela tego typu są również zbudowane w specyficzny sposób.
Typ schizoidalny charakteryzuje się schematycznością umysłową. Jest to osoba, która myśli schematami. Nie potrafi myśleć w żadnych konwencjonalnych obrazach intuicyjnych czy emocjonalnych. Jego rzeczywistość to schemat, który musi być rozłożony na stany elementarne, adekwatnie lub nieadekwatnie – to nie ma znaczenia. Najważniejsze jest to, aby był on odpowiednio zróżnicowany. Schizoidalny typ dystrybucji energii, ponieważ we wszystkich dolnych czakrach jest jej mało, charakteryzuje się następującymi przejawami: osobie trudno jest wyrażać swoje emocje, sfera emocjonalna jest zwykle uboga i odpowiednio osłabiona. Takiej osobie trudno jest angażować się w sytuacje konfliktowe, w interakcje międzyludzkie, bo jeśli komunikacja wychodzi poza głowę, to czuje się niekomfortowo, bo brakuje jej energii. Ta reorganizacja energii sprawia, że typ schizoidalny jest bardzo męczący. Brak energii w dolnych czakrach oznacza również, że komunikacja, w którą angażuje się taka osoba, jest w przeważającej mierze intelektualna, z niewielką ilością emocji. W seksie typy schizoidalne również działają z głowy. Nie potrafiąc poddać się namiętności i zmaksymalizować przyjemności, zastępują ją eksperymentami technicznymi lub odsuwają seks na obrzeża życia.
2. Typ Histeroidalny (histeryczny)
Kolejnym typem rozkładu energii jest typ histeroidalny, w którym rozkład energii nie przebiega równomiernie w całym polu, ale w taki sposób, że na obrzeżach pola danej osoby jest więcej energii niż w centrum. Jeśli spojrzysz na poziom ciała fizycznego, zauważysz, że u takiej osoby ruch kończyn nigdy nie zaczyna się od centrum. Ruchy zaczynają się na obrzeżach, a kończą w centrum. Sprawia to wrażenie, jakby aktor, grający w amatorskim teatrze, niezbyt wprawnie próbował przedstawić jakiś stan. To tak jakby osoba wyzwalała stan emocjonalny. Tak jest. Przedstawiciel histeryka (zwanego też typem demonstracyjnym) ma emocje i stany wyrażone na zewnątrz, znacznie bardziej niż w rzeczywistości. Ten typ nazywa się demonstracyjnym, ponieważ duża część wymiany energii pochodzi z demonstrowania swoich emocji innym. Typ demonstracyjny ma trudności z byciem sam na sam ze sobą, bo nie ma widza. Zazwyczaj taka osoba potrzebuje widza, aby wykonać jakikolwiek gest. Cechą demonstracyjności jest nieszczerość emocjonalna. Osoba nie doświadcza w rzeczywistości stanów, które demonstruje. Zauważono, że typ histeryczny jest najbardziej skłonny do popełnienia samobójstwa, ale odsetek udanych samobójstw jest najniższy. Człowiek wiesza się, by zostać sfilmowanym, rzuca się z okna, by w porę zostać złapanym.
Jak powiedział jeden z klasyków: „Kobieta nigdy nie mdleje, jeśli w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby ją wesprzeć”. Jest to prawda, ponieważ omdlenia są najczęściej typową formą histerii i wiążą się z jakimś zachowaniem zwracającym uwagę. A sensem histerycznego zachowania jest zawsze zwrócenie na siebie uwagi.
Jeśli zauważysz, że osoba ma więcej wszelkiego rodzaju gestów i energii na peryferiach niż w środku, wtedy zdajesz sobie sprawę, że taka osoba jest zazwyczaj nieszczera. I ta nieszczerość nie pochodzi z głowy, jak u schizoida, który sztucznie buduje swoją formę zachowania. Ta nieszczerość jest całkowicie szczera! Ten człowiek, płacząc lub będąc podnieconym, z całego serca wierzy, że płacze lub jest podniecony. W rzeczywistości jednak ten stan emocjonalny nie istnieje, a gdy zmienią się warunki zewnętrzne, osoba bardzo szybko przełączy się na inną formę emocjonalną.Osoby cierpiące na histerię mogą mieć pewien rodzaj zaburzeń emocjonalnych i psychosomatycznych. Na przykład histerycy mogą charakteryzować się chorobami serca, oraz dolegliwościami żołądkowymi, i o takim charakterze: „Zraniłeś mnie, teraz boli mnie serce. Boli tak długo, jak długo pożyteczne jest to, że boli. Potem, gdy użyteczność się kończy, ból natychmiast odchodzi. Serce jednak boli, co jest zaskakujące. Kiedy osoba udaje, jest nieszczera, tzn. rozumie, jaki jest naprawdę jej stan. Z kolei histeroid tego nie rozumie. Jeśli mówi, że zamierza wyskoczyć z okna, to autentycznie pędzi w kierunku tego okna. Przypomnij sobie pewien odcinek filmu Dundee – Krokodyl. Człowiek ma zamiar skoczyć z wieżowca, a Dundee przechodzi przez dach i mówi do niego: „No i po co stoisz, skacz! Mam tu poranny spacer, przeszkadzasz mi. Ty idź dalej i skacz, a ja pójdę”. Odpowiada, że nie może tak skakać. Bo wymagana reakcja emocjonalna – „Aha! Nie skacz!” – zostaje zneutralizowana. Jest to rodzaj amortyzacji. Jest to najwłaściwszy sposób komunikacji z typem histeroidalnym. Nie dajesz wymaganej reakcji emocjonalnej, a w konsekwencji osoba nie rozwija formy zachowania, którą zamierzała zrealizować.
Histeroidalność może być wyrażana w różnym stopniu, od formy skrajnej – histerycznej postaci schizofrenii – do łagodnego artyzmu.
Istnieje zasada, że osoba, która dąży do osiągnięcia sukcesu społecznego, powinna znaleźć w społeczeństwie taką formę istnienia, która odpowiada jej psychotypowi. Ludzie, którzy są bardzo demonstracyjni, robią dobrych aktorów, polityków itp. To są ludzie, którzy muszą cały czas grać publicznie. Gdy to się uda, osoba spełniła swój potencjał.
3. Typ sztywny (rigidny)
Kolejnym typem dystrybucji energii jest typ sztywny. Ten typ ma odwrotny rozkład energii niż typ histeroidalny. Cała energia jest zwężona wewnątrz, ściśnięta, oderwana od zewnętrznych warstw. Człowiek ma mało energii na zewnątrz i dość gęstą energię wewnątrz. Od normalnego rozkładu energii różni się tym, że ta energia nie może być uwolniona. Osobę sztywną można rozpoznać po następujących oznakach zewnętrznych. Zazwyczaj osoba ta ma psychiczną trudność z wyprostowaniem kończyn. Jeśli poprosisz go o wyprostowanie się, a potem odwrócisz jego uwagę na kilka sekund, to nadal jakoś będzie się wyginał, szczypał palce, zginał ręce w łokciach, zginał nogi w kolanach i kucał. Bardzo trudno jest człowiekowi przyjąć jakąkolwiek otwartą postawę, jego postawy będą półotwarte, ponieważ cała energia jest zlokalizowana wewnątrz.Takiemu człowiekowi trudno jest mieć burzliwe doświadczenia emocjonalne. Mogą być burzliwe, ale to wszystko dzieje się wewnętrznie. Nie będzie zewnętrznych, żywych manifestacji, dopóki człowiek nie dozna załamania, tj. załamania nerwowego, czyli załamania systemu energetycznego.
Typ sztywny jest w zasadzie przeciwieństwem typu histeroidalnego. Histeryk to osoba, która ma bardzo gęste emocje na zewnątrz, ale prawie nic w środku. Sztywna osoba może mieć w środku klopoty, ale trzyma się w szczelnej muskularnej skorupie. Z tej skorupy nie wychodzi nic ponad to. Z reguły takie osoby, zwłaszcza w obecności bardzo silnych zaburzeń emocjonalnych, cierpią na choroby układu krążenia. Wynika to z faktu, że brakuje umiejętności wydobywania odpowiednich form emocjonalnych. Wszystkie emocje idą w kierunku zniszczenia czakry serca. Typ sztywny charakteryzuje się trzema chorobami: nadciśnieniem (może być od młodego wieku), łysieniem, wrzodami wszelkiego rodzaju. Choroby będą zależały od tego, jakich energii dana osoba nie uwalnia.
Kilka słów o terminologii
Termin „typ histeryczny” nie jest używany w psychosomatyce. Nie ma tu ustalonej terminologii, więc posługuję się terminologią, którą wybrałem dla siebie, choć niektóre nazwy można znaleźć w literaturze dotyczącej psychosomatyki i psychoterapii zorientowanej na ciało. Jedynym ustalonym terminem jest „typ schizoidalny”. Rozumienie typu schizoidalnego w kategoriach energii wprowadził A. Lowen, jeden z twórców psychoterapii zorientowanej na ciało. Sformułował też kryterium koncentracji energii w głowie ze szkodą dla reszty ciała.
4. Typ „rozpadający”
„Rozpadający” typ rozdziału energii jest właściwy dla osoby, której energia jest jak dwa lub więcej kawałków energii słabo zszytych ze sobą. Energia jest równomiernie rozłożona, poza jakimś segmentem, płaszczyzną zszycia. Segment ten może znajdować się w każdej części ciała, ale najczęściej lokalizuje się w okolicach klatki piersiowej lub brzucha. Jeśli załamanie jest na poziomie tuż powyżej Swadhisthany, człowiek nie jest w pełni świadomy swojej seksualności. Jeśli na poziomie tuż powyżej Manipury, osoba nie jest świadoma swojej agresji: osoba jest wyraźnie agresywna, ale sama nie potrafi tego zrozumieć.
Bardzo łatwo jest zidentyfikować wizualnie rozpadający typ, zwłaszcza jeśli osoba wykonuje jakieś skomplikowane ruchy. Na przykład, osoba idzie ulicą, a jej ręce i nogi wydają się pochodzić od różnych osób, z różnych chodów. Nogi idą szybko, ale ręce kołyszą się zupełnie niezgrabnie. Albo ciało porusza się w jednym tempie, ale głowa w zupełnie innym. Inny doskonały przykład: najprostsze ćwiczenie rozgrzewkowe, które wykonujemy w jodze: jednoczesne obroty bioder, brzucha, klatki piersiowej. Jedni są w tym dobrzy, inni nie. Człowiek nie może obracać wszystkich trzech części jednocześnie, ale można to robić osobno. Jeśli gdzieś pośrodku jest rozbieżność, to takiej osobie bardzo trudno jest wykonać skoordynowane ruchy dwóch różnych stref.
Czasem łączność osoby tworzy się losowo, czasem łączność jest budowana antyfazowo, tzn. jeśli górna część porusza się do przodu, to dolna będzie się cofać.
Rozpadający typ na poziomie psychologicznym powoduje znaczny dyskomfort wewnętrzny. Zazwyczaj dół człowieka kojarzy się z nieświadomością, z jakimiś bardziej zwierzęcymi przejawami, a góra z tym, co ludzkie, duchowe, abstrakcyjnymi ideami itp. Zazwyczaj cały obszar, który leży poniżej punktu przełamania jest nieświadomy, tzn. człowiek ma pragnienia, dążenia, problemy, których nie jest świadomy. Oczywiście, skoro są nieświadome, wchodzą w konflikt z częścią świadomą. Często dochodzi do konfliktu między ideałami a pragnieniami. Są to cechy charakterystyczne dla typu rozpadającego. Czasami niektóre pragnienia nie są w ogóle uświadamiane. Zadaniem człowieka „rozpadającego” jest „zszycie” swoich pragnień i ideałów.
5. Typ oralny
Istnieje jeszcze jeden typ dystrybucji energii – typ oralny. Ludzie tego typu mają energię wszędzie, ale jest ona równomiernie rozluźniona. Jest to typ osoby, która nie jest skłonna do walki o istnienie. Ten typ wiecznie błagającej, wiecznie czekającej osoby. Taki człowiek ma małą gęstość energii wewnętrznej, jego ciało wygląda na rozluźnione, wszędzie jednolita patyna luźnego tłuszczu, lekka luźność w ruchach, czyli nie pełne energii ruchy, ciągle błagające oczy itp.
Czy typ oralny jest związany z podciąganiem się na anahata? Zasadniczo tak, ale nie jest to wystarczająca wskazówka co do rodzaju jamy ustnej. Jeżeli człowiek nie jest typu oralnego, skarży się, brakuje mu energii w anahacie, przyszedł do ciebie po energię, skarżył się, a wy ją wzięliście i nie daliście. No cóż, nie dostał, więc nie dostał. Poszedł czerpać energię gdzie indziej. A typ oralny nie będzie szedł zdobywać energię, jak mu jej nie dadzą, to będzie siedział i użalał się nad sobą. Taka osoba nie ma energii do walki i nie ma nawet nastawienia do walki. Narzekanie jest w istocie formą proszenia, to osoba, która znajduje się w stanie proszenia świata. „Dlaczego czuję się źle…?”. Zabrakło chęci, by coś z tym zrobić. Nie ma chęci, by cokolwiek z tym zrobić. Może być głodny, zły itp. ale zrozumienie jest dla tej osoby bardzo trudne, bo nie ma na to energii. Taka osoba jest raczej w stanie oczekiwania niż aktywnego poszukiwania.
Jest to klasyfikacja ludzi ze względu na rodzaj dystrybucji energii.
KSZTAŁTOWANIE STRUKTURY ENERGETYCZNEJ
Jak powstaje dana struktura energetyczna? Istnieje związek między cechami wychowania a kształtującym się typem. Na przykład osoba o typie schizoidalnym charakteryzuje się brakiem energii emocjonalnej. Rodzice zainwestowali w niego niewiele energii, kontakt emocjonalny był znacznie ograniczony, za mało uwagi poświęcano kontaktowi dotykowemu, w zasadzie osoba ta była wychowywana werbalnie, „na cwaniaków”. W związku z tym energie, które powinny iść na wypełnienie czakr, nie były odbierane w wystarczającym stopniu.
Ludzie typu sztywnego byli wychowywani w stanie nieufności wobec otaczającego ich świata. Przejawia się to w zwiększonej wymagalności lub agresywności ze strony rodziców, nie zawsze uzasadnionej. W tym przypadku dziecko, nawet po zrobieniu tego, o co je proszono, nie może z góry wiedzieć, czy otrzyma aprobatę, czy kopa w głowę. Poczucie wewnętrznej nieufności i ciasnoty prowadzi do sztywnego typu dystrybucji energii.
